Όλοι περιμέναμε
αυτήν την ημέρα. Μικροί και μεγάλοι. Μαθητές και καθηγητές. Λοιπόν
κυρίες και κύριοι, μικροί και μεγάλοι <<κάτι ακούω..... Ε, εεε………………………
ΝΑΙ
!!!!!!!!!!!!! λοιπόν, όσο απίστευτο και αν φαίνεται, είναι τα ξυπνητήρια μας!
Ημέρα Πέμπτη 13 Απριλίου 2006 έφτασε. Ωχ! Δεν θα προλάβουμε >>. ΚΑΙ ΤΩΡΑ
ΑΡΧΙΖΕΙ Ο ΠΑΝΙΚΟΣ!>> Που είναι το τηλέφωνο οέο;
Ξεχάσαμε, πρέπει να πάρουμε τηλέφωνο την Γιώτα την Στέλλα την Αναστασία και την
Ανδριανή. Ωχ τι ώρα είναι; Δεν θα προλάβουμε, που
είναι τα ρούχα μου; Τα παπούτσια μου; Το κινητό μου; Η τσάντα μου; Το CD
player;
S T
O P
Επιτέλους εμείς οι τρεις. Βασιλική- Ευαγγελία-Αγγελική… εν δράσει.
Φτάσαμε στο σχολείο, συναντηθήκαμε με τους συμμαθητές μας και οργανωθήκαμε. Και
επιτέλους χτύπησε το κουδούνι. Η αρχή μιας τέλειας μέρας ξεκίνησε. Μπήκαμε στο
πούλμαν και ξεκινήσαμε το ταξίδι μας. Στη συνέχεια ακούγαμε σε όλη την διαδρομή
μουσική και χορεύαμε μέσα στο πούλμαν. Σε κάποια στιγμή κάναμε στάση. Νομίζαμε
ότι η διαδρομή τελείωνε εκεί. Ότι επιτέλους φτάσαμε στο ξενοδοχείο <<SILVER BEACH>>. Αλλά κάναμε λάθος. Ήταν μόνο κάποια λεπτά απελευθέρωσης.
Ξαφνικά άρχισαν οι καθηγητές μας κ. Δημοπούλου - κ.Κυριάκου - κ.Τάτσης (οι υπεύθυνοι του τμήματος μας) να μας κάνουν
νοήματα ότι πρέπει να αναχωρήσουμε. Τελικά μπήκαμε πάλι στο πούλμαν και
αναχωρήσαμε για τον θεολόγο δηλαδή τον προορισμό μας. Και ξανά ξεκινήσαμε τους παλιούς μας ρυθμούς.
Μουσική χορός κ.α. Μετά από δυο ώρες περίπου φτάσαμε. Κατεβήκαμε κάτι σκαλάκια
και ξαφνικά βλέπουμε την θεϊκή πισίνα, αλλά δυστυχώς έπεσε το μάτι μας πάνω σε
μια ταμπέλα που έγραφε: Η ΚΟΛΥΜΒΗΣΗ
ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΕΝΟΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΥ. Αυτό μας στεναχώρησε, αλλά
πάλι καλά που επιτρεπόταν να καθίσουμε στις ξαπλώστρες. Περάσαμε την μισή μέρα
εκεί. Την άλλη μισή σε ένα λιμανάκι που υπήρχε, την ντίσκο που άνοιξε μόνο για
μας, και φυσικά την τραπεζαρία για φαγητό. Εννοείται ότι όλη την μέρα αλωνίζαμε
και διασκεδάζαμε. Καθ’ όλη την διάρκεια της μονοήμερης δεν στεναχωρηθήκαμε παρά
μόνο όταν μας είπαν ότι αναχωρούμε. Ξανά μπήκαμε στο πούλμαν και ξεκινήσαμε το
ταξίδι της επιστροφής. Πάλι τα ίδια. Με περισσότερη όρεξη. Ύστερα από τρεις
ώρες περίπου είχαμε φτάσει στο σχολείο μας μετά από μία στάση στην διαδρομή.
Μετά από δώδεκα ώρες καταλάβαμε πόσο σημαντικό είναι να είμαστε όλοι μαζί. Και
ότι οι δώδεκα ώρες μας φάνηκαν σαν πέντε λεπτά. Αυτά…………
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΑΣ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΟΝΟΗΜΕΡΗ……..
Ο Κ. ΤΑΤΣΗΣ
Η Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΚΑΙ Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ
Η ΘΕΑ ΑΠΟ ΤΟ
SILVER BEACH.
H ΤΡΕΛΟΠΑΡΕΑ.
ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ.
